Verslag: Zondagochtend staan Paul & Ernie om 9.30u voor de deur voor een ontspannen ritje naar Eindhoven. Samen met Paul (vandaag als Benthe) loop ik naar het terrein van de TU om mijn startnummer op te halen om daarna direct naar het startvak te lopen. Niet de geplande wave 4 van Pascals' nummer, maar ik loop, met dank aan de lage hekken en afwezige controle, langs de massa zover mogelijk door om vervolgens om 12.01u te vertrekken. Direct wordt duidelijk dat ik nog steeds erg ver achteraan ben gestart en begint dus de
inhaalrace. "
Links" roep ik heel geregeld om mijn komst aan te kondigen aan de linkerkant van de weg. Vaak genoeg moet ik mensen aantikken om er langs te kunnen of anders te slalommen. Niet ideaal natuurlijk, maar het inhalen geef ook moraal. De eerste 5 km gaan iets te snel (21.55, 4.23 gem), het geeft wat marge bij het te verwachten verval.
Vooraf was ik tevreden met 1.40 eindtijd, maar gezien de pace lijkt er vandaag meer mogelijk. Was in de berekeningen vergeten dat dit een wedstrijdje was, dan gaat het bij Robbie toch altijd wat vlotter... De 10 km gaan in 44.21, 4.26 gem., nadat ik bewust wat heb getemporiseerd. Ook de nodige wegversmallingen doen een duit in het zakje. Poh, dit soort grote events had ik eigenlijk afgezworen, gewoon te druk.
Bij de vele
refreshment-punten onderweg drink ik steevast een bekertje en mis enig moment de verkoelende spons. Ik neem me voor om bij de volgende een spons te pakken, maar dat gelige ding bleek een stuk banaan te zijn (...); die heb ik teruggegooid en oeps, die raakte een vrijwilliger, sorry.
We zijn over de helft en mijn lijf vertraagt ietsje, dat relatief saaie middenstuk ken ik maar al te goed. Bij 14,5 km draaien we weer naar de stad (15km in 1.07.13, 4.28 gem) en wordt het zaak om tempo te gaan houden, wil ik de 4.30u vast kunnen houden. Moet mezelf echt aan zetten. Voor het juiste beeld, ook nu ben ik nog steeds massaal mensen in aan het halen, slalommend op de smalle Oirschotsedijk.
Bij km 17 neem ik m'n gelletje en het verlangen naar het eind groeit. Eindelijk is daar het
Stratumseind en de bekende mensenmassa; het voelt echt als een erehaag, zeker als bij het bruggetje over de
Dommel Tibbe en Pepijn '
papa' staan te schreeuwen. Die had ik niet meer verwacht! Het geeft een boost voor de laatste meters, ik pers er nog een sprintje uit en dan zit het er op, 1.35 hoog. Vooraf had ik er voor getekend, erg blij met dit resultaat. Note-to-self: neem geen startnummer over als het niet ook jouw startvak heeft :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten