Passo dello Stelvio (ITA)

Voorbereiding: De pas vanuit Bormio is nog maar een week open en bij vertrek vanuit NL is de mooiste route, namelijk die vanuit Prato, nog gesloten wegens sneeuw; de sneeuwschuivers schrapen nog over het asfalt en we hopen uiteraard dat het weer zal meewerken. Het aantal trainingsuren op de fiets valt erg tegen, denk dat ik slechts 4x een rondje heb gemaakt, maar ben in prima conditie door het hardlopen, maak me geen zorgen. Weet ook eigenlijk totaal niet wat het behelst, zo'n berg op fietsen. We gaan het zien! 

Verslag: Om kort te gaan, de hoogtepunten van deze 3-daagse waren de beklimming van de Gavia en de afdaling van de Stelvio. Beide Hors catégorie (HC), geen kleine jongens. Maar we beginnen bij de eerste dag.

Dag 1: Om een beetje warm te draaien voor het grote werk fietsen we vandaag, nog zonder fietshuurder Richard, de Torri di Fraele (vanuit Turripiano) op: een prachtige haarspeld-klim (#21) met een gemiddeld stijging% van 7%, die vandaag speciaal autovrij was, heerlijk. Khaled gaat er aan de voet al meteen vandoor en ik passeer Paul en Frank om deze Hollandse Contador in het zicht te houden. Enig moment fietsen we samen, maar hij heeft darmklachten, zweet zich rot en is niet top. 

Alleen ga ik gestaag verder, in de zon en geniet van het prachtige uitzicht dat zich gaandeweg ontvouwt. Warme thee bij de boog, waar we elkaar weer treffen en zonder de fietsende fotograaf Paul doorgaan richting de Laghi di Cancano. Helaas blijkt het rondje stuwmeer geheel onverhard en rijd ik een keertje lek. Maar een heerlijk begin, gaaf om te doen, het geeft vertrouwen voor de komende dagen. (klimtempo 12.1 km/u gemiddeld) 

Dag 2: Ook vandaag is de beklimming geheel autovrij, maar zullen we de zon dit keer helaas niet zien. Het is wel droog en nu met Richard doorkruisen we de vallei om de klim naar de Passo di Gavia (2.652m) te starten. Ook weer de nodige haarspeldbochten die Khaled en ik in het begin samen trotseren. Ik voel me sterk, we passeren de nodige fietsers en in tegenstelling tot gisteren (en morgen) gaat deze klim qua stijgings% niet geleidelijk. En dat voel je, maar maakt deze klim ongelofelijk leuk, pijnlijk, stoer en wat al niet meer. Dan weer staand en verzuren op de steile stukken (max 12%), dan weer een stukje herstel, dan weer een cadans zoeken zittend omhoog.

Inmiddels heeft Gaga gelost en heb ik een klein treintje van 2 rijders die ik volg. Het landschap is fantastisch, de bergen adembenemend (ik merk bij de zuurstofinname dat we hoog zitten...). Pittig oh pittig, niet wetende hoe lang het nog gaat duren, fietsen we de sneeuw tegemoet. Het laatste stukje is vlak en zit er nog een versnelling in. Net als bij Khaled die enkele minuten later komt. Foto's maken, het is immers snowwall-season! In de rifugio Bonetta aan de goulashsoep en daar is Richard al. Een voor een komt er een soepje bij en zijn we weer compleet. Na een goede pauze volgt een frisse afdaling, met de gekregen bandana voor de oren. Op vleugels laat ik me de berg afzakken, heb zwaar genoten van deze klim tot boven de 2.600 meter. (klimtempo 12.4 km/u gemiddeld) 

Dag 3: Nu dan, waarom het allemaal begonnen is, die andere puist, de Passo dello Stelvio (2.757m). Iets minder naïef dan 2 dagen geleden, maar nog steeds wel met een gezonde portie opportunisme beginnen we aan de klim vanuit Bormio. Op het menu staan 21 km aan 7% gemiddeld, een stuk of wat haarspeldbochten, gruwelijk mooie natuur en wederom een topje in de sneeuw. Opnieuw vinden Khaled en ik elkaars wiel al weer vlot, we houden gelijke tred en nemen als echte renners de kop van elkaar over. Na de tunneltjes (helaas verliezen we een paar minuten bij een rood stoplicht) aan het begin wordt het al vlot weer pittig; in elke bocht (#13) is er wat verlichting, op naar de volgende. 

Veel gepraat wordt er vandaag niet, alle zuurstof is nodig. In het middelgedeelte is er een echt herstel, is het wat vlakker, dus gelegenheid om te eten en te drinken en vervolgens valt de omschakeling naar weer vet klimmen me zwaar, nu nog 10 bochten. Lichte miezer vandaag, geen dikke druppels, maar ook geen zon, het zit aardig dicht. Al snel zijn we bij de afslag naar de Umbrail Pass (Zwitserland), maar dan volgen de laatste 3 km naar de top, gemiddeld 10% en afzien. We zijn heel functioneel bij elkaar gebleven en Khaled gooit er in de laatste bocht nog een versnelling uit, die ik nog net kan bijbenen. We made it! Met de roze sokken...(klimtempo 10 km/u gemiddeld) 

Koffie met taart en debriefen geblazen. The usual suspects (cq helden van 55+) druppelen binnen en nu de pijn optrekt (een geheel ander herstel dan bij hardlopen), maakt deze plaats voor trots. Een biertje bekroont het gevoel van het moment, sjiek de friemel! Maar we zijn er nog niet, want na het groepsportret buiten wacht nog een waarlijk avontuur, de afdaling in de motregen en dichte mist. Het was gaaf om met een zicht van soms 10 meter te dalen, koplampen van tegenliggers in te schatten, mijn bril te drogen en de bochten goed aan te snijden. Frank zit voor me, een goede marker op momenten. In een tunnel zien we nog een tegen de wand gebotste Mercedes. 

Maar ook aan deze pret komt een eind en banen we ons een weg naar het klimmetje naar ons appartement, waar we al snel recupereren voor een middagwandeling, kroeg en diner. En zo komt er na 3 fietsdagen weer een eind aan een intensieve sportvakantie, waar onze banden weer zijn aangehaald en we onze gezondheid hebben gekoesterd. Grazie mille Italy !