Mont Blanc (4.810m)

Voorbereiding: Geen hardloopevenement en ook geen langlaufmarathon, nee. Maar een sport die de nodige uitdaging biedt op hoogte. Na de eerste proeve van bekwaamheid vorig jaar boven de 4.000 meter (Breithorn 4.164m) volgt nu de beklimming van de hoogste berg van West-Europa de Mont Blanc. Een modeberg, niet bestemd voor de liefhebber, moet je niet willen, het is ons meermaals afgeraden. Zo'n 20.000 mensen per jaar proberen de top te halen, een groot commercieel circus, zo wordt ons voorgehouden. Edoch, graag willen we uit eigen ervaring aan iedereen die het wil horen hetzelfde advies geven, maar dan dus wel als ervaringsdeskundige. De verleiding is gewoonweg te groot. Van maandag 28 juni tot 3 juli, met als topdag vrijdag 2 juli (!) gaan Istvan en ik onder leiding van een gids van Edward Bekker een poging wagen en een ultieme belevenis tegemoet. Qua voorbereiding dient er vooral gewerkt te worden aan de conditie en zijn hoogteziekte en het weer de twee grootste bedreigingen, beide niet beïnvloedbaar. Je sterk voelen, zowel fysiek als mentaal, dat is wat de voorbereiding vraagt.

Beklimming: Het was een vette kick, zoveel is zeker. Na 2 dagen inlopen (waarvan 1 met Andre uit het groepje van vorig jaar) groeide het vertrouwen qua conditie en qua hoogteaanpassing. Istvan arriveerde op maandag, net op tijd om de wedstrijd Nederland-Slowakije te zien in de Ierse Pub in Chamonix. Om 19.00u 'verzamelen' bij Auberge La Boerne ietsje hoger in de vallei en kennismaken met onze gids van deze week, Guisseppe uit Italie. De dag er na op het gemakje gaan lopen naar de refuge Albert 1er op 2.702m. Istvan had het zwaar, vroeg of het mogelijk was dat ik de Mont Blanc ook alleen kon beklimmen met de gids. Het zweet gutste van zijn gelaat en de twijfel sloeg even toe, welke later op de dag gelukkig alweer was verdwenen. De gletsjertraining volgde diezelfde middag. Slapen in de hut met inname van een temazepammetje, voor mij het nieuwe recept in de bergen. De dag erna pieken boven de 3.500m, zo'n 9.5u lopen op de gletsjers en nog even onverwacht hangen in een gletsjerspleet (...). We dalen af naar het dal, slapen weer bij La Boerne en checken met hulp van 'Guus' onze gear voor de Mont Blanc-tweedaagse. Goed geacclimatiseerd, door op hoogte te lopen en te slapen en ook weer af te dalen is de aanpassing van het lichaam optimaal. Niet gespeend van enige nerveusiteit vertrekken we op donderdag naar Les Houches, alwaar de lift en aansluitend het tandwieltreintje ons brengt naar le Nid d'Aigle op 2.380m. We starten samen met zo'n 100 anderen ambitieuze gekken de beklimming en komen, na een zware en niet ongevaarlijke rotsbeklimming (Le Grand Couloir) in de middag aan bij de hoogstgelegen hut refuge Le Gouter. We waren gewaarschuwd voor de chaos die er daar zou heersen, die uiteindelijk erg bleek mee te vallen. We doen direct een heerlijk middagdutje en na het avondeten inclusief sigaretje duiken we rond 20.00u de kooi in, een dortoir voor zo'n 20 man, waar iedereen gaat slapen in zijn loopkleren. Om 1.30u gaat de wekker, ontbijten, om 2.20u vertrekken we, met het hoofdlampje aan, als een van de eerste groepjes. Als snel heb ik de cadans te pakken, kleine stapjes, en genieten geblazen! Na exact 3.5u en zo'n 1.000m hoogtemeters klimmen komen we aan op de top!

De kick is groot. Istvan zit er even door heen, heeft veel moeten geven. Er is bereik, dus er wordt druk gebeld, gefilmd en gefotografeerd. Er vloeien tranen van de mentale overwinning op jezelf, het is zeker niet niks dit te doen.

Na zo'n 20 minuten begint de lange, lange afdaling: zo'n 2.500 hoogtemeters moeten we lopend afdalen en om 13.00u is die missie voltooid. Moe (en met brandende voeten) maar voldaan stappen we het treintje in. Nadat we alle geleende spullen hebben geretourneerd, schudden we Guisseppe de hand en krijgen we, jawel, het felbegeerde certificaat. Een perfecte week, die op dat moment nog wachtte op de icing on the cake. Hotelletje boeken in Chamonix, om 15.00u het zwembad in, nog effe een saunaatje, snel omkleden om vervolgens om 15.55u neer te ploffen op een sofa in diezelfde Ierse Pub voor de match tegen Brazilië. Dat eerste biertje... Na 4 biertjes houdt het op, we zijn 'hagele'. Door het losgebarsten onweer en de daardoor uitgevallen satellietverbinding missen we de 2-1, wat, als het beeld weer aanspringt, zorgt voor een hilarisch moment in de pub. Na een hap eten liggen we al vlot op ons bedje in het hotel, zeer moe, zeer voldaan, een vette kick rijker en gesterkt als persoon! Een life experience! FOTOOS ROB FOTOOS ISTVAN