Marathon Florence (ITA)

Voorbereiding: Ook deze keer was de voorbereiding verre van ideaal. Een gekneusde rib, opgelopen bij de voetbalveteranen, heeft het loopschema aardig doen wankelen. De laatste 3 weken heb ik er qua duurloop (2x 2u, 1x 30 km) alles aan gedaan om toch met enig vertrouwen naar Italië af te reizen. Niet voor een PR, maar met een tijd van 3.35 a 3.40 in gedachten. A la bonheur.

Verslag: Vanwege storm is de toch al indirecte vlucht vertraagd en gewijzigd. Na 4u wachten in mijn auto in de parkeergarage van vliegveld Düsseldorf onder m'n fleecejes board ik voor de kortste vlucht ooit, 33 minuten in de lucht, wegens overstap in Frankfurt. Al met al kom ik na middernacht aan in Florence, waar gelukkig het trammetje nog rijdt en me in 20 minuutjes in het centrum brengt. Met een stevige trek weliswaar en zelfs deze echte marathonloper zwicht dan gewoon voor de Mac. Koolhydraten, zullen we maar zeggen... 

De Duomo in de nacht maakt meteen grote indruk, ik loop er er rondje omheen. Om vervolgens met de deurcodes het appartement te betreden, op slechts 100 meter van start/finish.

De eerste keer in Florence, dat vraagt om een grondige verkenning en dat is het fijnst op de fiets. In het herfstzonnetje verken ik de stad, fiets naar de heuvel (Piazzale Michelangelo) om een machtig uitzicht vast te leggen, loop over de Ponte Vecchio (tevens parcours) en eet onderweg een pasta carbonara. En natuurlijk het startnummer ophalen, waar ik alweer genoeg Hollands hoor. Het is een stralend blauwe dag. Bij Trattoria San Gallo eet ik in de avond mijn 2e pastaatje van de dag en 'thuis' leg ik alle spulletjes klaar voor de grote dag van morgen.

Om 7u gaat de wekker, om de start van Max Verstappen te zien... Om 7.35u schrik ik, omdat de geluiden buiten aanzwellen, de start is om 8.15u, en ik mezelf in gereedheid moet brengen, ahum. Het is koud, het merinootje gaat sowieso mee. Na een paar minuten lopen, sta ik al in het startvak. Veel mensen hebben de gele plastic zak om, maar die is toch echt alleen tegen de regen, gekke Italianen. Voel geen enkele druk, heerlijk. Alle strategieën ten spijt, het moment voelt aan om rustig te starten. 

Als de massa in beweging komt, duurt het weer zo'n 3 km voordat je ontspannen je eigen tempo kan lopen. De eerste 5 km in 5.11 gemiddeld. Het dieseltje warmt langzaam op en het gaat steeds soepeler. Ben niet bewust aan het versnellen nu, maar de 10 km gaat in 5.08 gemiddeld. De passage op de Ponte Vecchio geeft energie, er wordt flink aangemoedigd. Het gaat crescendo, ben echt aan het genieten en voel kracht. De 21.1 km geeft 5.05 aan gemiddeld, ik geef nu nog wat extra gas om er nog wat af te snoepen. Is de 5.00 haalbaar? 

Nee, tot 5.02 en vanaf km 25 komt de verwachtte decline. De spiertjes in m'n knieholte links (voetbalblessure) spelen op en ik weet dat het vanaf nu meer en meer werken gaat worden. Al is de marathon ook wispelturig, enkele kilometers later loop namelijk ik weer pijnvrij. Het zijn zo allemaal hoofdstukken. Maar de snelheid vasthouden lukt niet meer. De data-analyse van eerder marathons leert dat ik vanaf het eerste moment van verval 19 seconden op het gemiddelde inlever. En dat gebeurt ook nu weer! 

Het rondje om het stadion van ACF Fiorentina en de naastgelegen sintelbaan heb ik gisteren verkend. Hierna start de terugweg naar de binnenstad (30 km in 5.05 gemiddeld, 35 km in 5.10). De eindfase nadert, eerst een pittige brug over, dan wat bochtenwerk, langs de Duomo, terug naar de rivier de Arno en dan de finale km's. Het aftellen is begonnen, 37, 38, 39.  

De pijntjes worden groter, de energie is er (braaf de gelletjes verorberd), de mentale wil ook (maar niet om te vechten), de conditie ook (hart-longmachine optima forma), maar het gestel kraakt. Ik hoor de finish geluiden op een afstandje en het verlangen naar het einde is groot (40 km in 5.19 gemiddeld). Nog een paar bochten en daar is de blauwe loper. Het zit dan eindelijk weer op, eindtijd 3.46.34u. (Nu nog die 100 meter naar het appartement waar het bedje lonkt...) 

Resumerend, ondanks de pijntjes is dit van al mijn marathons de Zen-versie gebleken, want het was go-with-the-flow. Ook al was het op het eind slow. Het herstel is zeer voorspoedig, geen enkele spierpijn gehad, gewoon de trap kunnen aflopen en ook na een paar dagen thuis alweer een loopje gedaan. Op deze manier houd ik dat fenomeen, die marathon, wel vol. 

Dank Florence voor ook de laatste maaltijd, veel te dure bief, het was heerlijk!

um	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
24-11-2024	42.2 km	Marathon Florence (ITA)	3.46.34		5.22 min/km

Bemels Beste Boeren Bergloop

Voorbereiding: Gelukkig staat deze markante, gezellige loop weer op de agenda. En altijd met een gimmick. Ooit kreeg je na de finish een appel en een ei, nu overheersen de ludieke koeienshirts :-) De loop trekt de regionale (sub)toppers aan en ook de lokale loopgroepen grijpen deze Bemels Beste aan om zichzelf uit te dagen. En dan is er nog die ene Amsterdammer, David On Tour, die was er natuurlijk ook! De multi-atleet!

De route is gewijzigd, een soort van andersom. Met start en finish bij FC Bemelen in plaats van bij de put. De avond voorafgaand verkennen we route op de MTB, toen nog geheel droog. Het visualiseren werkt, de kriebel is er...

Verslag: Weer met de MTB richting Bemelen. Een hoop bekenden, een hoop gegroet. Een opgetogen sfeer zo op deze inmiddels weer droge zondagochtend. Het heeft flink geregend vannacht en het parcours is echt veranderd. Genoeg verse modder, grote plassen, het zal het enkel leuker maken. En gold-old Jo zijn eigen startvakje.

Het is toch echt anders dan een trail, zo'n hardloopwedstrijd. Dan sta je anders aan de start, denk je na over indeling. En word ik net ietsje te eager. De eeuwige valkuil? Of gezonde competitiedrang? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik ambitieus van start ging, doelbewust en zo rond plek 15 lag de eerste km's. Dan calculeer je in dat je gaandeweg enigszins terugvalt, de luxe van vooraan lopen blijft wel verleidelijk. Vandaag bleek dat de tempohardheid nog onvoldoende was, zit nog in het opbouwscenario, maar ontken dat voor het gemak maar even...

Uiteindelijk was het, in een benauwde warmte, een aardig trainingstempo, ben ik geregeld telkens door eenlingen ingelopen en zat er zelfs geen eindspurt meer in. De jongens staan bij de finish, wat fijn! Ze gaan zo zelf nog aan de bak bij de kinderloop, kan papa op z'n relatieve lauweren rusten. 

David loopt een verdienstelijke race in 1.22.05, hulde. Die zien we zeker weer terug in het zuiden :-) Geen bier dit keer, wel vlaai!

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
18-08-2024	15 km	Bemels Beste	1.13.53	57e/443 alle 52e man 10e M50	4.49 min/km

Trail des Fantomes (BEL)

Voorbereiding: Na een fikse corona en het memorabele fietstochtje met Frank, eindigend in de ambulance, heb ik 2 weken volledige rust genomen qua sporten. Even geen intensieve belasting voor het lijf, eerst echt uitzieken en hart en longen de kans geven op kracht te komen. Na een geruststellend bezoekje aan de huisarts heb ik welgeteld 1 training in de benen als er een inschrijving opdoemt in mijn agenda, een Ardennen-trail van 15km. Qua afstand niet onoverkomelijk, maar in combinatie met de hoogtemeters toch een vraagteken. Komt dit niet te snel? Voel me onzeker. Wat zal ik doen? 

Het toeval wil dat ik Luuk tref bij ons gezamenlijke JO8-JO9-uitje bij MVV, de welbekende line-up. Als echte trailer geeft hij doodleuk aan dat hij morgen ook de Trail des Fantomes loopt en zelfs dezelfde afstand, de 15km. Dat toeval trekt me als een impuls over de streep en we spreken af voor morgen.

Verslag: What a beautifull day! Na een relaxte rit naar La Roche-en Ardenne en komen we aan bij Landgoed Herou in Nisramont. Een hele relaxte setting, waar al genoeg bedrijvigheid heerst door de verschillende afstanden die al bezig zijn. We hebben nog een uurtje ter preparatie en de zin is er. Ook de onzekerheid, maar na de rustige start om klokslag 13u groeit het vertrouwen steeds wat meer. In een afdaling mis ik Luuk en na 2 keer omkijken besluit ik in m'n eigen tempo door te lopen. Immers, er is niks anders dan eigen tempo, n'est ce pas? 

Het is soms pittig hoor, de steilheid in het klimmen en ook in het dalen, beide soms met touwen, maken het een ware beproeving. De hitte (>25 graden) maakt dat de 2 passages door de Ourthe ook dienstdoen als afkoeler, heerlijk dat frisse water op het verhitte bolletje. Het is prachtig zo langs het water en dan weer klimmen en dalen (ongeveer 650 hoogtemeters), het valt me niks tegen, mijn conditie is goed en de benen de willen wel!

Met hernieuwd vertrouwen (en met gigantische spierpijn in de bovenbenen de week hier opvolgend) finish ik net binnen de 2 uur. Het is 20 minuutjes wachten op Luuk, die er ook even helemaal doorheen zit. Geweldig gedaan, hulde. Vervolgens is het herstel er redelijk snel, veel drinken en bij eten. 

Resume: erg genoten van dit tripje, vertrouwen getankt, voor herhaling vatbaar en de trail is zeker een aanrader!

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
10-08-2024	15 km	Trail des Fantomes (BEL)	1.58.04	49e/378 alle	7.56 min/km

Passo dello Stelvio (ITA)

Voorbereiding: De pas vanuit Bormio is nog maar een week open en bij vertrek vanuit NL is de mooiste route, namelijk die vanuit Prato, nog gesloten wegens sneeuw; de sneeuwschuivers schrapen nog over het asfalt en we hopen uiteraard dat het weer zal meewerken. Het aantal trainingsuren op de fiets valt erg tegen, denk dat ik slechts 4x een rondje heb gemaakt, maar ben in prima conditie door het hardlopen, maak me geen zorgen. Weet ook eigenlijk totaal niet wat het behelst, zo'n berg op fietsen. We gaan het zien! 

Verslag: Om kort te gaan, de hoogtepunten van deze 3-daagse waren de beklimming van de Gavia en de afdaling van de Stelvio. Beide Hors catégorie (HC), geen kleine jongens. Maar we beginnen bij de eerste dag.

Dag 1: Om een beetje warm te draaien voor het grote werk fietsen we vandaag, nog zonder fietshuurder Richard, de Torri di Fraele (vanuit Turripiano) op: een prachtige haarspeld-klim (#21) met een gemiddeld stijging% van 7%, die vandaag speciaal autovrij was, heerlijk. Khaled gaat er aan de voet al meteen vandoor en ik passeer Paul en Frank om deze Hollandse Contador in het zicht te houden. Enig moment fietsen we samen, maar hij heeft darmklachten, zweet zich rot en is niet top. 

Alleen ga ik gestaag verder, in de zon en geniet van het prachtige uitzicht dat zich gaandeweg ontvouwt. Warme thee bij de boog, waar we elkaar weer treffen en zonder de fietsende fotograaf Paul doorgaan richting de Laghi di Cancano. Helaas blijkt het rondje stuwmeer geheel onverhard en rijd ik een keertje lek. Maar een heerlijk begin, gaaf om te doen, het geeft vertrouwen voor de komende dagen. (klimtempo 12.1 km/u gemiddeld) 

Dag 2: Ook vandaag is de beklimming geheel autovrij, maar zullen we de zon dit keer helaas niet zien. Het is wel droog en nu met Richard doorkruisen we de vallei om de klim naar de Passo di Gavia (2.652m) te starten. Ook weer de nodige haarspeldbochten die Khaled en ik in het begin samen trotseren. Ik voel me sterk, we passeren de nodige fietsers en in tegenstelling tot gisteren (en morgen) gaat deze klim qua stijgings% niet geleidelijk. En dat voel je, maar maakt deze klim ongelofelijk leuk, pijnlijk, stoer en wat al niet meer. Dan weer staand en verzuren op de steile stukken (max 12%), dan weer een stukje herstel, dan weer een cadans zoeken zittend omhoog.

Inmiddels heeft Gaga gelost en heb ik een klein treintje van 2 rijders die ik volg. Het landschap is fantastisch, de bergen adembenemend (ik merk bij de zuurstofinname dat we hoog zitten...). Pittig oh pittig, niet wetende hoe lang het nog gaat duren, fietsen we de sneeuw tegemoet. Het laatste stukje is vlak en zit er nog een versnelling in. Net als bij Khaled die enkele minuten later komt. Foto's maken, het is immers snowwall-season! In de rifugio Bonetta aan de goulashsoep en daar is Richard al. Een voor een komt er een soepje bij en zijn we weer compleet. Na een goede pauze volgt een frisse afdaling, met de gekregen bandana voor de oren. Op vleugels laat ik me de berg afzakken, heb zwaar genoten van deze klim tot boven de 2.600 meter. (klimtempo 12.4 km/u gemiddeld) 

Dag 3: Nu dan, waarom het allemaal begonnen is, die andere puist, de Passo dello Stelvio (2.757m). Iets minder naïef dan 2 dagen geleden, maar nog steeds wel met een gezonde portie opportunisme beginnen we aan de klim vanuit Bormio. Op het menu staan 21 km aan 7% gemiddeld, een stuk of wat haarspeldbochten, gruwelijk mooie natuur en wederom een topje in de sneeuw. Opnieuw vinden Khaled en ik elkaars wiel al weer vlot, we houden gelijke tred en nemen als echte renners de kop van elkaar over. Na de tunneltjes (helaas verliezen we een paar minuten bij een rood stoplicht) aan het begin wordt het al vlot weer pittig; in elke bocht (#13) is er wat verlichting, op naar de volgende. 

Veel gepraat wordt er vandaag niet, alle zuurstof is nodig. In het middelgedeelte is er een echt herstel, is het wat vlakker, dus gelegenheid om te eten en te drinken en vervolgens valt de omschakeling naar weer vet klimmen me zwaar, nu nog 10 bochten. Lichte miezer vandaag, geen dikke druppels, maar ook geen zon, het zit aardig dicht. Al snel zijn we bij de afslag naar de Umbrail Pass (Zwitserland), maar dan volgen de laatste 3 km naar de top, gemiddeld 10% en afzien. We zijn heel functioneel bij elkaar gebleven en Khaled gooit er in de laatste bocht nog een versnelling uit, die ik nog net kan bijbenen. We made it! Met de roze sokken...(klimtempo 10 km/u gemiddeld) 

Koffie met taart en debriefen geblazen. The usual suspects (cq helden van 55+) druppelen binnen en nu de pijn optrekt (een geheel ander herstel dan bij hardlopen), maakt deze plaats voor trots. Een biertje bekroont het gevoel van het moment, sjiek de friemel! Maar we zijn er nog niet, want na het groepsportret buiten wacht nog een waarlijk avontuur, de afdaling in de motregen en dichte mist. Het was gaaf om met een zicht van soms 10 meter te dalen, koplampen van tegenliggers in te schatten, mijn bril te drogen en de bochten goed aan te snijden. Frank zit voor me, een goede marker op momenten. In een tunnel zien we nog een tegen de wand gebotste Mercedes. 

Maar ook aan deze pret komt een eind en banen we ons een weg naar het klimmetje naar ons appartement, waar we al snel recupereren voor een middagwandeling, kroeg en diner. En zo komt er na 3 fietsdagen weer een eind aan een intensieve sportvakantie, waar onze banden weer zijn aangehaald en we onze gezondheid hebben gekoesterd. Grazie mille Italy !

Heideloop Brunssum

Voorbereiding: De 43e Heideloop op de Brunssumerheide is voor mij de eerste deelname, tevens in de nieuwe leeftijdscategorie M55. Het is de afsluiter van het voorseizoen, welke gekenmerkt werd door de vele trails en hoogtemeters. Vanaf nu komt de focus op het wielrennen, ook voor het eerst dat ik de fietstrainingen qua intensiteit ga opvoeren. Allemaal om volgende maand met een goed gevoel aan de voet van de, nu nog besneeuwde!, Stelvio te verschijnen. Maar eerst maar eens kijken hoe het met de actuele hardloopsnelheid gesteld staat, met dat aajd vel...

Verslag: Alles is relatief, zo ook de zwaarte van dit parcours in relatie tot de echte trails. Zo heb ik genoten van dit licht geaccidenteerd terrein, met zandgrond maar ook met stukken snel asfalt. Dit was een traktatie voor het lijf, in de jarig-week. 

Na een snelle start, loop ik de eerste paar kilometers zo rond positie 15. Langzaam schuif ik wat plaatsjes op naar voren en kom ik in een groepje van 3 terecht. Er vallen plots enkele flinke buien en het dondert op de heide, het maakt het enkel leuker. Het verkoelt en dat is zeer welkom. 

De laatste paar km kan ik weer ietsje versnellen en met een krachtige pas finish ik in 33 laag. Onder de verwachtte 35 minuten, dus meteen content over de cijfers. Nog meer over het verloop, want het was echt een payoff van die trailbenen. 

En ja, 1e M55, voor het eerst. Zo vier je je verjaring! (Het prijsje is me ontschoten, ik was al weg). En op Strava vind ik nog spontaan een actiefoto van mezelf, dank aan de maker :-) Was wel een beetje kort, slechts een half uurtje knallen.

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
18-05-2024	8,1km	Heideloop	33.29	11e/78 Alle  1e/10 M55	4.17 min/km

Koning van Spanje

Voorbereiding: Het is een aardig ritme geworden de afgelopen maanden, zaterdag traildag. Telkens zo rond de 2u of iets meer, minimaal zo'n 500 hoogtemeters met een afstand van 20 a 25 km. Gelukkig is het voetbalseizoen voor de veteranen teneinde, want die paar keer dat ik aansluitend nog ging mee ballen, was toch wel wat veel gevraagd...

De Koning van Spanje lonkt, een thuiswedstrijd in Gulpen. Na 2x de lange afstand is nu bij de 3e deelname de middenafstand aan de beurt, de 22 km. Dat is op m'n lijf geschreven en ik verheug me op het grotendeels bekende parcours. In vergelijking met de Ardennen zijn het relatief steeds korte klimmetjes.  

Verslag: Een warme dag. Weliswaar vertrokken we reeds rond 10.15u, maar rond het middaguur had ik het na inspanning knap heet. Na de finish echt goed dat kupke moeten koelen. Enfin.

Met een deelnemersveld van meer dan 400 man & vrouw kies ik er voor om vooraan te starten, op de 2e startrij. Dat geeft de kans om op de vele singletracks niet te veel achterop te raken. Bijkomend nadeel is dat je gedurende de wedstrijd misschien wat meer wordt ingehaald, maar dat viel eigenlijk reuze mee. 

Vanaf Rocca gaan we direct omhoog, de hartslag dus dito en na wat poortjes komt er langzaam wat ritme in richting Lansdaal. Eerst lopen we nog wat te zoeken naar de bordjes in het bos, daarna zijn de nodige wandelaars zowel obstakel alsook niet zo blij met ons... Er vormt zich een treintje van 4 lopers, die bij afdalen een andere volgorde kent als bij stijgen. Dat laatste gaat me goed af, met dalen gaat de rem er soms op. 

Het is niet mijn dag, zo voel ik. Is het de hitte? Of is het lijf nog aan het herstellen van de trainingsweek? Ik begin vroeg met eten en drink ook al zo rond de 7 a 8 km wat. Richting Slenaken weet ik dat we op het zuidelijkste puntje zitten, zo rond km 12 en ik ken die pittige klimmen daar. Steady pace doorakkeren en boven trachten te herstellen, met bewust een langere uitadem en iets langere looppas. 

Nu de terugweg en ik denk dat ik er al wel bijna ben. Not! Nog 10 zware km's volgen en zo rond de 15 km word ik nog een paar keer ingehaald. Na de laatste langere klim (km 19) wordt het vlak in het bos en ik loop vanaf nu alleen, heerlijk. Achter me is het wel een kwartier muisstil en voor me zie ik in de afdaling nog 2 prooien. Met een laatste gelletje in de aanslag werk ik me de komende km's gestaag naar voren. 

Bij de camping omhoog ga ik er langs, houd dat in de afdaling naar de finish vol, maar in de laatste 50 meter moet ik toch de meerdere erkennen in deze twee hazewinden. Net als vorige week, luid ik zelf de koebel en geef mijn medestrijders een kameraadschappelijke boks. 

Zoals gezegd nu flink afkoelen met koude spons en veel drinken. Om vervolgens te gaan zwemmen (en weer opwarmen) bij Thermae in Valkenburg. Topdag!

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
11-05-2024	22 km	Koning van Spanje	2.05.03	31e/352 Alle	5.40 min/km

PS. De uitslag stemt me meer dan tevreden. Waar ik altijd hoop op de top20%, was dat hier dus top10% van alle finishers!

Trail de l'Ancien Chateau de Rahier (BEL)

Na de pastalunch met treinreiziger David op het terras in Cadier & Keer rijden we in een uurtje naar het dorpje Rahier. Het is een miezerige zaterdagnamiddag in de Ardennen, tijd om ons onder te dompelen in Waalse sferen. Muntjes voor het bier na afloop worden aangeschaft, het startnummer opgespeld. Om 16u mogen we los.

We starten aardig vooraan met een singletrack omhoog. Bij de bocht boven kijk ik om en zie een gat met David. Die redt zich wel, ik kijk naar voren, meteen weer afdalen. En zo zal het blijven, zeer weinig herstelmomenten. 

Voel me sterk vandaag, ben gemotiveerd om te presteren. Het geringe deelnemersveld maakt dat het relatief rustig is om je heen. Rond km 7 a 8 komen er druppelsgewijs 3 lopers me voorbij, waarvan er eentje echt sneller is; de overige twee houd ik de rest van de trail in het vizier en blijven zo dienst doen als markers. 

Er is nog een beproeving en dat is rond km 16, als we een 'muur' beklimmen. Wandelen is de enige optie bij een gemiddeld stijgingspercentage van 15%. Nu nog 2 km door naar het laatste topje en dan is het louter nog afdalen, zo leerde me de digitale parcoursverkenning vooraf. 

Wat me niet bevalt, is dat er een, weliswaar nog op afstand, achterligger nadert. Het zet me aan om te versnellen en ik houd hem af, gedemotiveerd als hij is 😅 haha. Ik geef m'n plekje niet meer af en kom in een krachtige pas, na ietsje meer dan 2 uur, terug bij de start, alwaar de cloche een goeie slinger van me krijgt. Zo, dat was heerlijke loop !!

La cloche

Natte spullen uit, warme aan en vlot terug om David te filmen bij zijn finish. "David de Amsterdam" finisht in 2u23, meer dan tevreden, sneller dan vooraf ingeschat. We debriefen wat, de muntjes gaan op aan bier en ook een baguette saucisse wordt kaduuk gemaakt. Voldaan verlaten de deze druilerige, maar o zo dankbare plek. Ook al was het ancien chateau een moderne accommodatie, Wallonië heeft weer geleverd!

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
04-05-2024	22 km	Trail de l'Ancien Chateau de Rahier (BEL)	2.01.02	19e/80 alle 3e/13 M50-59	5.30 min/km

Trail Sawe Qui Peut (BEL)

Het trailseizoen is weer geopend! Op naar de Ardennen dus, waar het goed toeven is, mijn achtertuin. 

De afgelopen periode heb ik al aardig wat getraild, ook in de Ardennen en de nodige hoogtemeters zitten in de benen. Vandaar dat ik het aandurf om met de maar liefst 12 jaar jongere Martijn (ha!) een duo te vormen tijdens de 22 km in Charneux, regio Jalhay: La Sawe Qui Peut, zo'n 500 hoogtemeters. Nog niet eerder liep ik als duo, hoe gaat dat zijn? 

Samen met kleine Niklas & Christien treffen Martijn en ik elkaar ruim voor de start. Het is een prachtig zonnige dag en dat zal zo blijven, boven de 20 graden. Een kleinschalig evenement dat start bij het scoutinggebouw, waar het er heerlijk relaxt aan toe gaat. Voor het inschrijfgeld hoeven we het ook niet te laten, € 7 p.p. inclusief crêpe na afloop.  

Na de laatste instructies beginnen we rond 14.30u aan het avontuur. Martijn op de Vibrams en dat geeft soms net wat minder grip met al die stenen. Het leidt zelfs tot een val, maar het is niks ernstigs gelukkig.

Zelf loop ik in de 'spaarstand', wetende dat ik het meestal op het eind toch nog wel voor de kiezen krijg. De meest serieuze klim is langs te Hoegne omhoog en daarna richting de Hoge Venen nog in een met bomen en wortels omgeven kronkelend pad, wat maar aanhoudt en aanhoudt. Het is aardig technisch allemaal, goed opletten waar je je voeten neerzet. Martijn is hier wat achter geraakt en helemaal bovengekomen wacht ik 5 minuutjes op hem. 

Het gemoed is edoch prima en samen togen we verder. Nog iets omhoog via de bossen en dan is het afdalen geblazen, op tempo, ook wel weer eens lekker. Er volgen nog wat technische passages, waarbij het vooral ook opletten is waar de bordjes hangen. Om ons heen lopen er genoeg mensen mis en roep ik zo nu en dan 'ici', als akela van de middengroep. Na de heerlijke boterkoek bij het ravitaillement (rond de 16km) tellen we de km's af, om na een pittige laatste klim door de weiden, te finishen na ruim 2u draven. Tijd voor bier! 

Al met al een geslaagde exercitie, we besluiten: volgend jaar gaan we weer!

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
13-04-2024	22 km	La Sawe Qui Peut (BEL)	2.21.10	19e/76 alle duo's	6.18 min/km

Vasaloppet (ZWE)

Voorbereiding: "Ik win nooit iets!". Dat cliché doet voor mij geen opgeld meer, sinds ik in december een gratis inschrijving voor de Vasaloppet in de schoot geworpen kreeg. Als koper van een lousy t-shirt in de webshop van Worldloppet dingde ik als vanzelf mee en zo geschiedde. En dan nog een toeval: Richard had zich, na onze gezamenlijke deelname in 2006, al reeds ingeschreven voor de öppet spår, de toertocht versie. Iets relaxter dan de race een week later, nog steeds 10.000 man aan de start. Precies 18 jaar na onze eerste deelname doen we dit kunstje nog een keertje dus. Toen 36/37, nu 54/55 jaar... 

I fäders spår för framtids segrar 

(In our fathers' tracks for future victories)

Verslag: Na een paar uurtjes rusten, slapen was het niet, gaat om 4.15u de wekker. Met militaire precisie maken we ons klaar voor de lange dag die komen gaat. Een kwartiertje later verlaten we ons knusse tuinhuisje en zitten we binnen aan het ontbijt bij onze zeer hulpvaardige gastvrouw en -heer. Om 5.00u rijden we met de auto naar het centrum van Mora waar de bussen staan en geven ondertussen 2 andere jonge Zweedse gasten een lift. Met dit jaar de 100e versie staat de organisatie als een huis. In de busrit naar Sålen, bijna anderhalf uur, eet ik nog wat droge pasta en begint de zin om te starten nu echt. De bus uit, mijn vers gewaxte latten haal ik op en vanuit het laatste startvak 7 starten we dan eindelijk om 8u aan de megatocht.

Ondanks de cohorten-start staan we op de eerste flinke klim meteen stil. Net als toen in 2006 bij de race. Het versmalt en de massa vertraagt. Eenmaal boven lukt het langzaam een ritme te vinden, bij km 3. Ik zie Rich gemakkelijk en ontspannen glijden, de linkerloipe is de meest ijzige en heeft daarmee de voorkeur. Het duurt een poos voordat ik eindelijk de 10km/u als gemiddelde op m'n horloge zie, dat stemt tevreden. (Droomtijd 9u)

Na Mangsbodarna wordt de kwaliteit van loipes slecht. Als ze er al zijn. Veel papsneeuw en daarmee wordt t al vroeg werken geblazen. Als het de rest van de dag zo blijft, dan is de fun er wel snel van af...

Richting Risberg krijg ik steeds meer last van buikkrampen. Gas worden steken, die ik probeer weg te blazen. De gedachte om halverwege uit te stappen popt op. Langs de route zoek ik kilometerslang naar een geschikte plek, in de sneeuw zak je een meter weg namelijk, en na de nodige pijnaanvallen is de opluchting groot als een Zweedse boom dienst doet als toilet. Volgende stop nog eens naar een echte toilet en toen was het klaar. Brood eten als stopper en met een gelletje weer op krachten proberen te komen. Dat lukt gelukkig, pffjew.

Richting Evertsberg, halverwege, gaat het weer goed. Met name bij klimmetjes voel ik me sterk, haal ik weer wat mensen in en is het genieten terug. Een fijne cadans bij het glijden en ontspanning bij het afdalen. Richard heb ik inmiddels al lang uit het oog verloren.

Er zijn stukken met slechte loipes, die sterk vertragen, maar waar je echt in het bos bent en de temperatuur lager is, gaat het weer vlotter. Dit is het verschil als het rond het vriespunt gaat. De laatste 3 stops tel ik de kilometers af, houd ik een steady pace aan en foerageer ik steeds degelijk, veel drinken (blåbärsoppa, koffie, water) en m'n gelletjes helpen echt.

De schemer valt in. Bij elk km-bord praat ik mezelf moed in, "op naar de volgende km" en door de vele afdalingen komt het volgende bord soms vlot. Bij Eldris, de laatste stop, zou de klok op 16.30u moeten staan als ik de 9u30 zou ik willen halen, mijn bijgestelde doel, maar het was al 16.55u. Het wordt donkerder en de verlichtte paden brengen me uiteindelijk na 9u52 terug in Mora. Heel blij dat ik er ben, zeer tevreden en ook trots. Het nodige weer overwonnen en doorgezet. En in vergelijk met 18 jaar geleden toch meer dan een half uur vlotter...

Na de medaille en het biertje check ik de app en zie dat Rich 8u40 heeft gehaald! Wow, ben zwaar onder de indruk. Zijn trainingsarbeid heeft geloond, echt super. Na het douchen, waar ik 2 vette bloedblaren aan m'n beide dikke tenen gewaarwordt, treffen we elkaar en debriefen we gezellig in een restaurant met een dikke vette hamburger. Wat n belevenis weer! 

FILMPJE

Datum	Afstand	Wedstrijd	Eindtijd	Uitslag	Snelheid
25-02-2024	90 km	Vasaloppet	9.52.15		6.34 min/km